برای دقایقی با اهل بیت علیهم السلام

روشن است که علم غیب داشتن اهل بیت علیهم السلام هیچ تغییری در رفتار عملی آنان ایجاد نمی کرد ، و از همین رو امام مجتبی علیه السلام بدون هیچ اجباری اقدام به نوشیدن مایع مسموم می نماید ، و رسول خدا صلی الله علیه و آله گوشت مسموم را می جود که همان منتهی به شهادت ایشان می شود ، و امیرالمومنین حضرت علی علیه السلام از زمان شهادت خود آگاه است ولی با این حال به مسجد می روند ، با این که می توانست کسی دیگر را به نیابت خود بفرستد ، یا اینکه نگهبانانی با خود ببرد ، یا اینکه ابن ملجم لعنت الله علیه را زندانی کند ، یا از مسجد بیرون نماید ، یا اینکه عده ای را مامور مواظبت از او قرار دهد ، یا کارهائی از این قبیل.

و امّا اینکه اینطور جواب دهیم که آنان در هنگام نازل شدن مرگ بی خبر هستند ، یا اینکه بگوئیم آنان مجبورند که این کارها را انجام دهند مثل مسموم نمودن امام کاظم و امام رضا علیهم السلام به وسیله هارون و مامون لعنت الله علیهما یا امثال این جوابها ظاهرا خلاف ادلّه است و قانع کننده نیز نمی باشند.
اگر قرار بود علم غیب در رفتارشان اثر بگذارد نمی بایست پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم در فقدان فرزندشان ابراهیم بگریند ، و نمی بایست سید الشهداء ، امام حسین علیه السلام در شهادت و فقدان فرزندان و اصحاب خود بگرید ، با اینکه آنان خوب می دانند و می بینند آنها به بهشت برین منتقل می شوند. آیا کسی که می داند فرزندش به یک مکان کاملا خوبی رفته و از همه جهات در رفاه و آسایش است آیا گریه می کند؟ و همچنین نمی بایست یعقوب از فراق یوسف علیه السلام گریه کند و حال آنکه او می دانست که فرزندش زنده است و بزودی بعد از مدتی بصورت پادشاه به او بر می گردد.